TEU TULUS NYATĖ

“Pa…, domba…!” pamajikanna ngagorowok, hariweusweus.

“Naon Ma...? Teu pupuguh datang-datang nyebut domba,” témbal Mang Usin bari anteng meulahan suluh jualeun ka pasar.

“Domba leungit…,” beungeutna rada alum.

“Kabur domba mah, da lain sulap.” Angger jongjon kana pagawéanna. Meungkeutan suluh laju ngéntép-ngéntép gigireunana.

“Sabodo kumadinya. Pokona euweuh di kandang. Aya nu maling!”

“Heu.. alus wé, urang teu kudu capé ngurus.”

“Ééh diajak ngobrol téh, mun dombana euweuh kumaha bisa kurban…?”

“Pan enggeus ti baréto, ti keur dombana leutik kénéh, panan geus diniatan jang kurban.”

“Sok kamana karep. Kurban timana? Euweuh ijab-kobulna. Barina gé naon nu dipeuncit!” semu handeueul.

"Ma…,” malik ka pamajikanna “Rék meuncit domba atawa rék kurban? Teu kudu jadi riweuh, da kieu buktina. Doakeun…, sugan katarimakeun, dagingna nepi ka nu butuh. Barina gé alus kieu, ngajaga tisolédat niat jeung kagoréngan tatangga,” bari ngarérét leungeun pamajikanana nu nyenyekel tusuk saté. “Keun isukan rék milu ngantri di masigit. Sugan kabagéan.”**

https://samudrajatnika.wixsite.com/jatnika-smart